سلوك باران

[محمدرضا رنجبر]

يادش به خير! بچه كه بوديم جعبه هاى نوار كاست يا قوطى هاى كبريت را با فاصله كم و پشت سر هم روى زمين مى چيديم و آنگاه با يك تلنگر آرام و يا حتى با يك فوت دهان اولى را مى انداختيم و اولى دومى را مى انداخت و دومى سومى را و همينطور تا آخر.‎/‎/
حال ماجراى آدم عليه السلام و آدم هاى ديگر كه تمامى از نسل اوييم از همين قرار است يعنى چنان با يكديگر نزديك و مرتبط بوده و هستيم كه وقتى يكى مى افتد، انگار همه مى افتند، از اينرو آدم عليه السلام كه بر اثر آن لغزش ناچيز افتاد و هبوط كرد و به زمين آمد، همه نيز در پى او فرود آمديم.
من ملك بودم و فردوس برين جايم بود آدم آورد در اين ديــر خــراب آبــادم
و همينجا اين درس را بياموزيم كه افتادن هر كدام از ما به افتادن ديگرى مى انجامد. و اگر اين حقيقت را مى فهميديم هر كدام نه تنها تلاش در افكندن ديگرى نمى كرديم بلكه ستون و پناهگاه و هواخواه و هوادار هم مى شديم و هر كدام زمينه رشد و سربلندى و سرافرازى ديگرى را فراهم مى نموديم و ديگر رابطه ما با هم رابطه دست و چشم مى شد. نديدى دست و چشم چقدر هواى هم را دارند و همواره هوادار و غمخوار يكديگرند! دست زخم مى شود، چشم مى گريد. چشم مى گريد، دست اشك هايش را پاك مى كند.
بنى آدم اعضاى يكديگرند
پس هر كس براى حفظ خود هم كه شده بايد هواى ديگرى را داشته باشد.
اساساً اگر در اسلام ماجرايى به نام نهى از منكر داريم، ريشه در همين حقيقت دارد، زيرا وقتى من اهل منكر مى شوم، به وسيله آن سقوط مى كنم و فرو مى افتم، من كه بيفتم تو نيز خواهى افتاد و ديگرى و ديگران ‎/‎/‎/

منبع : http://www.ravy.ir/content1357888.html