نامه هاي خط خطی

نویسنده : خانم دکتر عرفان نظر آهاری

( هفته چهل و هشتم)

آگاه باشید که دوستان خداترسی ندارند و غمگین نمی شوند . یونس/ 62

هر وقت غمگین می شوم  ، هر وقت پر می شوم از ترس و دلشوره ،  یاد این آیه می افتم و به خودم می گویم «  یادت باشد با این قلب مچاله شده و ابرو های گره کرده نمی توانی جزء دوستهای خدا باشی .خدا آدم های غُرغُرو و ترسو و بی حوصله را دوست ندارد »

آن وقت هرجا که باشم اسمت را صدا می کنم و شروع می کنم  با تو حرف زدن.

راستی تو اینجور وقتها صدای مرا می شنوی ؟

این چه سوالی است که می کنم  . مطمئنم که می شنوی .

تو قوی ترین دوست دنیا هستی، مهربان ترین و دلسوزترین .

هرکاری از دست تو بر می آید و تو همیشه بهترینها را برای من می خواهی  .

پس چرا باید بترسم  .

برای چی باید غصه بخورم ؟

تو اینجایی .

همین جا که من هستم  .

من دستم را می گذارم توی دستت  .

تو لبخند می زنی و من گرم می شوم .

باد می آید و همه ی غم و غصه هایم را با خود می برد .

پشتم همیشه به تو گرم است  .

و خیالم جمعِ جمع که تو هستی  ، که کمک می کنی ، که مواظبی .

باید تلاش کنم و مراقب باشم که شیطان سر نرسد .

او همیشه با خودش ترس و غصه می آورد .

خدایا!  همین جا پیش من بمان .

تو خود خود خوشحالی و خود خود آرامشی .

خیلی چیزها برای غمگین شدن وجود دارد و همیشه موضوعی برای غصه خوردن هست .

اما تو با غم و غصه ها و ترسهایت چه کار می کنی ؟

تو برای نترسیدن و غصه نخوردن چه پیشنهادی داری ؟

( ادامه دارد )

منبع : کتاب نامه هاي خط خطی