سبب پريدن و چريدن مرغى با مرغى كه جنس او نبود 

آن حكيمى گفت ديدم هم تكى                     در بيابان زاغ را با لكلكى‏ 

در عجب ماندم بجستم حالشان                    تا چه قدر مشترك يابم نشان‏

چون شدم نزديك، من حيران و دنگ                خود بديدم هر دوان بودند لنگ‏

خاصه شهبازى كه او عرشى بود                   با يكى جغدى كه او فرشى بود

آن يكى خورشيد عليين بود                           وين دگر خفاش كز سجين بود

آن يكى نورى ز هر عيبى برى                       وين يكى كورى گداى هر درى‏

آن يكى ماهى كه بر پروين زند                      وين يكى كرمى كه در سرگين زيد

آن يكى يوسف رخى عيسى نفس                وين يكى گرگى و يا خر با جرس‏

آن يكى پران شده در لا مكان                        وين يكى در كاهدان همچون سگان‏

با زبان معنوى گل با جعل                             اين همى‏گويد كه اى گنده بغل‏

گر گريزانى ز گلشن بى‏گمان                        هست آن نفرت كمال گلستان‏

غيرت من بر سر تو دور باش                          مى‏زند كاى خس از اينجا دور باش‏

ور بياميزى تو با من اى دنى                          اين گمان آيد كه از كان منى‏

بلبلان را جاى مى‏زيبد چمن                          مر جعل را در چمين خوشتر وطن‏

حق مرا چون از پليدى پاك داشت                  چون سزد بر من پليدى را گماشت‏

يك رگم ز ايشان بد و آن را بريد                      در من آن بد رگ كجا خواهد رسيد

يك نشان آدم آن بود از ازل                           كه ملايك سر نهندش از محل‏

يك نشان ديگر آن كه آن بليس                       ننهدش سر كه منم شاه و رئيس‏

پس اگر ابليس هم ساجد شدى                    او نبودى آدم او غيرى بدى‏

هم سجود هر ملك ميزان اوست                    هم جحود آن عدو برهان اوست‏

هم گواه اوست اقرار ملك                             هم گواه اوست كفران سگك‏

منبع : دفتر دوم مثنوی معنوی