لولوی شیشه ها

در این اتاق تهی پیکر 
                        انسان مه آلود !
نگاهت به حلقه کدام در آویخته ؟

درها بسته 
و کلیدشان در تاریکی دور شد.
نسیم از دیوارها می تراود:
گل های قالی می لرزد.
ابرها در افق رنگارنگ پرده پر می زنند.
باران ستاره اتاقت را پر کرد
و تو در تاریکی گم شده ای 
                              انسان مه آلود!

پاهای صندلی کهنه ات در پاشویه فرو رفته . 
درخت بید از خاک بسترت روییده 
و خود را در حوض کاشی می جوید.
تصویری به شاخه بید آویخته :
کودکی که چشمانش خاموشی ترا دارد، 
گویی ترا می نگرد
و تو از میان هزاران نقش تهی 
گویی مرا می نگری
                      انسان مه آلود!

ترا در همه شب های تنهایی 
توی همه شیشه ها دیده ام. 
مادر مرا می ترساند:
لولو پشت شیشه هاست!
و من توی شیشه ها ترا میدیدم.
لولوی سرگردان !
پیش آ،
بیا در سایه هامان بخزیم . 
درها بسته 
و کلیدشان در تاریکی دور شد.
بگذار پنجره را به رویت بگشایم.

انسان مه آلود از روی حوض کاشی گذشت
و گریان سویم پرید.
شیشه پنجره شکست و فرو ریخت:
لولوی شیشه ها 
شیشه عمرش شکسته بود.

منبع : کتاب زندگی خواب ها اثر سهراب سپهری