|
گناهان زبانی از مصاديق بارز حق‌النّاس است
آيت‌الله العظمی مظاهری
ريختن آبروی مردم و هتك حرمت آنان به واسطۀ گناهان زبانی نظير غيبت، تهمت، شايعه، زخم زبان، سرزنش و اهانت از مصاديق است.
گناهان زبانی، از مصاديق بارز حق‌النّاس، صرفاً به واسطۀ ضايع كردن اموال ديگران به انسان واجب نمی‌شود، بلكه ريختن آبروی مردم و هتك حرمت آنان به واسطۀ گناهان زبانی نظير غيبت، تهمت، شايعه، زخم زبان، سرزنش و اهانت نيز از مصاديق حق‌النّاس است و اگر كسی قبل از جبران و بدون توبه از اين گناهان از دنيا برود، پروردگار عالم از او نخواهد گذشت.
بسياری از مردم از گناهانی نظير دزدی و حرام‌خواری پرهيز می‌كنند، ولی متأسفانه گناهان زبانی نزد آنان عادی شده است و توجه ندارند كه گناهی كه به تحقير ديگران و بی‌احترامی به شخصيت آنان منجر شود، از دزدی بدتر است، گرچه دزدی و حرام خوری نيز گناهان بزرگی است.
مصيبت بالاتر اين است كه برخی غيبت، تهمت و شايعه پراكنی خود را توجيه می‌كنند و به عنوان يك امر واجب يا مستحب آبروی اشخاص را می‌برند و از هر اهانتی دريغ نمی‌كنند و نام گناه خود را غيبت يا تهمت سياسی می‌گذارند و تصور می‌كنند به وظيفه عمل كرده‌اند. در صورتی كه از منظر قرآن كريم اين افراد در روز قيامت، ورشكسته‌ترين افراد هستند و بايد پاسخگوی اهانت‌ها و هتك حرمت‌هايی كه كرده‌اند باشند.
اگر كسی زبان خود را كنترل نكند، شيطان بر او مسلّط می‌شود و پشت سر هر كسی كه بتواند غيبت می‌كند، حتی به جايی می‌رسد كه غيبت مراجع تقليد را می‌كند و برای آنان شايعه می‌سازد و چنين افرادی توجه ندارند كه سخنان ناهنجاری كه راجع به مراجع تقليد بر زبان جاری می‌سازند، تهمت است و گناه آن مضاعف خواهد بود.
خداوند متعال همۀ بندگان خويش را دوست دارد و برای آنان احترام قائل شده است، به همين دليل آزار و اذيت بندگان يا بی‌احترامی و تحقير آنان را دوست ندارد و از آن نمی‌گذرد. از منظر تعاليم دين مبين اسلام، اهانت به گناهكاران و مجرمين و حتی محكومين به اعدام نيز جايز نيست و به طور كلی شكنجه در اسلام ممنوع می‌باشد.
بر اساس قاعده مهم امربه معروف ونهی از منكر كه فعلاً در جامعه مطرود است، همه وظيفه دارند در مواجهه با اشخاص گناهكار و مجرم و محكوم، با تلطّف و مهربانی برخورد كنند و آنان را به صورت مستدل موعظه نمايند و در جهت هدايت آنان تلاش كنند. مأمورين ذيربط نيز در اين موارد بايد به اجرای حكم قاضی بسنده كنند و حق اهانت و تحقير و ناسزا گويی ندارند.
كسی كه به ديگران ظلم كرده است و يا به نوعی به آزار و اذيت مردم پرداخته است، بايد به جبران اعمال خويش بپردازد و صاحبان حق را از خويش راضی كند وگرنه در عالم برزخ گرفتار می‌شود و در قيامت با سخت‌گيری فراوانی مواجه خواهد شد.
شفاعت اهل‌بيت نيز شامل حال چنين كسی نمی‌شود، زيرا برخورداری از نعمت عظيم شفاعت، نياز به لياقت دارد و شفاعت شونده بايد با شفاعت كننده تناسب داشته باشد، ولی كسی كه مردم از دست و زبان او در امان نبوده‌اند، كسی كه به ديگران اهانت كرده و با آزار و اذيت، مردم را رنجانده است، لياقت شفاعت اهل‌بيت«سلام‌الله عليهم» را ندارد.
منبع : http://www.iqna.ir/khouzestan/news_detail.php?ProdID=640277
|
