سالروز شهادت امام جعفر صادق علیه السلام  برعموم انسان های شیعه تسلیت باد .

اگر انسان، باهوش و اندیشه به دنیا می‌آمد *

اگر نوزاد فهیم و عاقل به دنیا می‌آمد، وقت تولد جهان هستی را انكار می‌كرد و هنگامی ‏كه با حیوانات، پرندگان، و دیگر موجودات غریب رو به رو می‌گشت و هر ساعت و هر روز ‏پاره‌ای از اشكال مختلف شگفت عالم را كه از پیش ندیده بود می‌دید، هر آینه عقل و ‏اندیشه‌اش سرگشته و گمراه می‌گشت.

بدان كه اگر عاقلی را به اسیری از سرزمینی به سرزمین دیگر ببرند (از دیدن شگفتیهای ‏نامأنوس) همواره واله و سرگشته است و بخلاف كودكی كه در كودكی اسیر شود ‏بسرعت، زبان و آداب (آن سرزمین جدید) را فرا نمی‌گیرد.‏

نیز اگر نوزاد، دانا و هوشمند پای در جهان می‌نهاد از اینكه (آنقدر ناتوان است كه توان راه ‏رفتن ندارد ناچار) باید دیگران بر دوشش گیرند، شیرش ‍ بنوشانند، در جامه‌اش بپیچند و در ‏گاهوارش بخوابانند. سخت احساس ‏‎‎‏ خواری و پستی می‌كرد و از سوی دیگر او به خاطر ‏ظرافت و طراوت و رطوبت بدن، هیچ گاه از این امور بی نیاز نیست (در نتیجه چه بسا در ‏هلاكت می‌افتاد و یا رشد روحی و بدنی مناسبی نمی‌كرد.) همچنین در چنین حالی آن شیرینی، دلبندی و محبوبیت كودكان را نداشت؛ از این رو آنان ‏در حالی به دنیا می‌آیند كه از كار جهان و جهانیان غافلند.

اینان با ذهن ضعیف و شناخت اندك و ناقص خود با همه چیز رو به رو می‌شوند، اما اندك ‏اندك و گام به گام و در حالتهای گوناگون بر شناخت و آگاهی آنان افزوده می‌شود. كودك، ‏پیوسته چنین كسب شناخت می‌كند تا آنكه از مرحله حیرت و سرگشتگی و تأمل، پای ‏فراتر می‌نهد و با كمك عقل و اندیشه، قدم در وادی تصرف و تدبیر و چاره اندیشی معاش ‏و... می‌گذارد. از حوادث، پند می‌گیرد، اطاعت می‌كند و یا در اشتباه و فراموشی و غفلت ‏و گناه سقوط می‌كند.  حكمتهای فراوان دیگری نیز در پس این امر نهفته است؛ از جمله:

اگر كودك در گاه تولد، عقلی كامل داشت و مستقل و خودكفا می‌بود، شیرینی فرزند ‏داری از میان می‌رفت. پدر و مادر به مصالحی كه در تربیت كودك نهفته است ‏نمی‌رسیدند؛ در نتیجه، تربیت، سرپرستی و رحم و شفقت بر آنان هنگام پیری بر فرزند ‏لازم نبود. (زیرا پدر و مادر در قبال او زحمتی نكشیده‌اند كه او در سن كهنسالی و نیاز، به ‏آنان برسد. او از آغاز، مستقل و بی نیاز از والدین بوده است.)

همچنین با این فرض، در میان فرزندان و والدین هیچ پیوند و الفتی حاكم نبود؛ زیرا كودكان ‏از تربیت و سرپرستی پدران بی نیاز بودند و از زمان تولد از پدران خویش جدا می‌گشتند. ‏او نیز پس از آن، پدر و مادرش را (و خواهر و برادرش را) نمی‌شناخت و این عدم شناخت ‏باعث می‌شد كه بر سر راه ازدواج با مادر و خواهر و دیگر محارم مانعی پدید نیاید.  و كمترین مفسده و بلكه شنیعترین و قبیحترین زشتی هنگامی است كه چنین طفل ‏هوشمندی، در هنگام تولد بر چیزی نظر افكند كه رخصت این عمل را از او ستانده‌اند و ‏سزاوار نیست كه چنین كند.

آیا نمی‌بینی كه چگونه هر چیز آفرینش در جای مناسب خود استوار گشته و در ریز و ‏درشت اجزای هستی، اندك خلل و ناصوابی پیدا نیست؟

* قسمتی از سلسله مطلب "توحید مُفضّل" داستان مُفضّل و امام صادق علیه ‏السلام

منبع : سایت تبیان