سلوك باران

[محمدرضا رنجبر]

عصا، مادرزاد عصا نبود. شاخه اى بود سبز و خرم و نه در دست اين و آن، بلكه بالاى درخت بود و پربرگ و رو به رشد و چشم نواز، اما بيچاره از درخت كه اصل او بود و هستى خود را از او داشت بريد يا بريده شد و از آن پس، روز به روز خشك و خشكيده تر شد و چه زخم ها كه از اره ها و رنده هاى نجاران ديد و چشيد و براى هميشه آلت دست و سر افكنده شد و به دست آدم هاى ناتوان و بيمار افتاد و همواره تحت فشار آنها قرار گرفت و عاقبت الامر هم يا خواهد شكست يا خواهد سوخت و يا از دور خارج شده و به دور افكنده مى شود.
ما آدم ها هم چيزى شبيه شاخه هاييم و آنچه داريم از خداست و تا با خداييم سبزيم و شاداب و پرطراوت و زنده ايم و پيوسته در حال رشد و روز به روز نيرومندتر و در يك سخن هر روزمان بهتر از ديروز خواهد بود.
اما اگر خداى ناكرده اهل گناه و عصيان شويم سرگذشت عصا سرنوشت ما خواهد شد، يعنى خشك مى شويم و آلت دست مى شويم و هر روز در دست كسى مى افتيم آن هم كسانى كه: فى قلوبهم مرض، يعنى بيماردل اند و چه فشار ها و استرس ها و اضطراب ها كه بايد متحمل شد و دم هم بر نياورد، ذليل مى شويم و خوار و سرافكنده و روز به روز شكسته تر و آسيب پذيرتر و عاقبت هم در كام آتش خشم خدا براى هميشه خاك و خاكستر مى شويم.
پس هر چه هست در ارتباط با خداست و هيچ چيز براى انسان جاى خدا را پر نمى كند.
حافظ چه زيبا مى گفت:
باده و مطرب و مى جمله مهياست ولى
عيش بى يار مهنّا نشود يار كجاست
يعنى اگر خدا نباشد هيچ لذتى جاى او را پر نمى كند.
يا من يكفى من كل شئ
و لا يكفى منه شئ
اى خدايى كه جاى همه چيز را پر مى كنى اما هيچ چيز جاى تو را پر نمى كند.

منبع : http://www.ravy.ir/content632656.html

 http://www.iran-newspaper.com/