سلوك باران

[محمدرضا رنجبر]

بى لباس از خانه بيرون نمى توان زد.
لباس خانگى هم به درد خانه مى خورد، البته گاه تا دم در و يا سر كوچه مى شود با آن رفت، اما تا خيابان و بازار و اداره هرگز.
شما هيچ ديده اى كه كسى با لباس زير يا زيرشلوار راه راه و گل دار و گشاد و با كيف سامسونت و اتو كشيده و ادكلن زده وارد اداره شود و پشت ميز نشسته و كارتابل ها را امضاء كند!
و همين جا نتيجه مى گيريم كه بى لباسى آدمى را گرفتار و اسير و خانه نشين و محدود مى كند.
و تقوا در نگاه قرآن كريم چيزى شبيه لباس است، آنهم بهترين لباس.
و لباس التقوى ذلك خير
پس كسانى كه اين لباس را ندارند برهنه اند و هر كجا برهنگان باشند مردمش محدود بوده و آزاد نيستند.
از اين رو كادويى كه انبياء براى بشريت پيچيده و آورده اند لباس تقواست، و در حقيقت آزادى را به ارمغان آورده اند. پس اگر مولانا مى گفت: انبياء براى آزادى بشر آمده اند سخنى گزاف نمى گفت:
چون به آزادى نبوت هادى است
مؤمنان را ز انبياء آزادى است
و لباس تقوا مثل تمام لباس ها تار و پودى دارد و تارش بايد ها و پودش نبايدهاست. و بايد ها همان واجبات و نبايد ها همان حرام هاست. انبياء آمدند بگويند: بايد ديد اما نه هر چيز را. و بايد شنيد اما نه هر چيز را. بايد گفت اما نه هر چيز را. بايد خورد اما نه هر چيز را. آمدند بگويند: ديدنى ها، شنيدنى ها، گفتنى ها و خوردنى ها و هر چيز ديگر مرز دارد و تو بايد مرزدارى و مرزبانى كنى. به ديگر سخن آمدند بگويند: به زبان و گوش و دل و چشم ميدان بدهيد اما نه بسيار و گرنه ديگر شما ميدان دار نيستيد.

منبع : http://www.ravy.ir/content592090.html

http://www.iran-newspaper.com/