سلوك باران

[محمدرضا رنجبر]

بعضي از گداها خيلي كاركشته و رند و زيرك‌اند، همان اول وقت كه مي‌آيند زير گذر يا كنار پياده‌رو مي‌نشينند كاسه‌اي برابر خود مي‌گذارند و دور از چشم ديگران يكي، دو اسكناس يا سكه داخل آن مي‌اندازند تا رهگذران با ديدن آن دست به جيب شده و بگويند: ديگران كمك كردند چرا ما كمك نكنيم.
حال ما هم به معناي واقعي كلمه گداي آستان حق‌ايم پس بايد شيوه گدايي را خوب بدانيم، يعني اگر از خدا فهم و صدق و آرامش طلب مي‌كنيم پيش از آن بايد خود دست به كار شده و صدق و راستي و درستكاري را پيشه كنيم تا خداوند هم آنها را فزوني بخشد.
هر دمش با من دلسوخته لطفي دگر است / اين گدا بين كه چه شايسته انعام افتاد
بنابراين اگر مي‌گوييم: تمام خوبي‌ها نعمت‌اند و نعمت‌ها را خدا مي‌دهد اين بدان معنا نيست كه خود در اين راستا تلاش و كوششي نداشته باشيم.
روشن‌تر بگويم: خداوند اندكي فهم در اختيار ما مي‌گذارد و اگر ما بر اساس آن رفتار و عمل كنيم او نيز بيشتر ارزاني مي‌كند و اگر نه همان را هم خواهد گرفت.
خطاط‌ها را نديده‌اي كه اول قدري مركب به ني مي‌دهند تا با آن بنويسند، حال اگر آن ني آن مركب را به كار برد و با آن چيزي نوشت دوباره به آن مركب تازه‌تري مي‌دهند، وگرنه همان را هم كه داده بودند خشك شده و از دست مي‌رود.
بنابراين همان‌طور كه پول، پول مي‌آورد به شرطي كه با آن كار شود فهم نيز فهم را و عقل نيز عقل را و صدق نيز صدق را به دنبال دارد به شرط آنكه انسان آنها را در زندگي به كار بندد.

منبع : http://www.iran-newspaper.com  /