همان کسانی که در توانگری و تنگدستی انفاق می کنند و خشم خود را فرو می خورند و از خطای مردم می گذرند و خدا نیکوکاران را دوست دارد .  آل عمران/ 134

من عصبانی می شوم .

من جوش می آورم .

من از کوره در می روم .

این جور وقتها دیگر خودم نیستم .

کارهایی می کنم که مال من نیست .

اصلاً از جنس کارهای من نیست .

وقتی یک نفر لجم را در می آورد، دیگر دست خودم نیست .

حواسم نیست که چه می گویم و چه کار می کنم .

شاید شیطان می رود توی جلدم .

آن وقت از توی گلوی من داد و بیداد راه می اندازد؛ کاسه کوزه به هم می ریزد و کلی خرابکاری می کند .

اما بعد از اینکه شیطان از جلدم بیرون رفت، پشیمان می شوم و نمی دانم چه جوری آبروریزیها را جمع و جور کنم .

آن وقت از خودم بدم می آید و می گویم اگر یک کم طاقت می آوردم و آرام می گرفتم، اگر یک کم به قول مادربزرگ دندان روی جگر می گذاشتم، اوضاع و احوال این قدر به هم ریخته نمی شد .

امروز که این آیه را خواندم، خیلی فکر کردم با ذهنم کلنجار رفتم و از خودم پرسیدم :

« چرا خدا می گویدفرو خوردن خشم؟ مگر خشم یک چیز فرو خوردنی است  » ؟

آن وقت بود که احساس کردم هر بار که عصبانی می شوم و دیگران عصبانیتم را می بینند، در حقیقت من

خشمم را بالا می آورم و قسمتهای زشت وجودم را روی دیگران استفراغ می کنم .

چقدر چندش آور و ناراحت کننده است !

خدایا! مواظبم باش و در چنین موقعهایی آرامم کن .

نگذار شیطان به کارهایی وادارم کند، که زشت است و پشیمانی می آورد .

چرا عصبانی نشدن کار سختی است ؟

آیا برای تو هم سخت است ؟

هیچ وقت پیش آمده که از عصبانی شدنت پشیمانشده  باشی ؟

وقتی خیلی عصیانی می شوی و از کوره در می روی، برای آرام کردن خودت چه کار می کنی ؟

( ادامه دارد )

منبع : کتاب نامه هاي خط خطی