نامه هاي خط خطی

نویسنده : خانم دکتر عرفان نظر آهاری

( هفته سی و دوم)

نماز بگزارید و زکات بدهید. هر کار نیکی را که پیشاپیش برای خود می فرستید، نزد خدا خواهید یافت . آری، به کارهایی که می کنید، بیناست. بقره/ 110

این آیه را خواندم دلگرم شدم .

انگار مطمئن شدم هیج چیز این دنیا حیف نمی شود .

هیچ چیز گم نمی شود .

ما کارهای خوبمان را برای تو می فرستیم و تو با وسواس و حوصله همه را پیش خودت نگه می داری .

هیچ وقت ، هیچ چیز فراموشت نمی شود .

وقتی ما دوباره پیش تو بر می گردیم ، همه ی آنها را به ما برمی گردانی و ما حتماً از اینکه هیچ چیز را از قلم نینداخته ای ، تعجب می کنیم.

تو همه جا را می بینی .

تو از همه چیز با خبری .

پس چرا ما این همه دلواپسیم و کارهای خوبمان را به رخ دیگران می کشیم .

همین که تو می بینی ، مگر بس نیست ؟

این زندگی واقعاً ماجرای عجیبی است .

یک باغچه ی بزرگ که هر کاری که می کنیم مثل دانه ای است که در آن می کاریم .

دانه ای که جوانه می زند؛ رشد می کند؛ بزرگ می شود و هزار شاخ و برگ می دهد .

اما وقتی چشممان به باغچه ی خودمان می افتد تعجب می کنیم .

چرا یادمان می رود که اگر باغچه ما سرسبز نیست ، تقصیر خودمان است .

خدایا!اما خوشحالم که باغچه ی من توی دستهای تو جا گرفته و تو از آن نگهداری می کنی .

خدایا!کمکم کن و یادم بده که چه چیزی در باغچه ام بکارم .

باغچه ای که دائم دانه ای در آن می کاریم ؛ کتابی که هرلحظه کلمه ای به آن اضافه می کنیم یا تابلویی که هر ساعت بر روی آن چیزی می کشیم .

تو فکر می کنی زندگی بیشتر شبیه کدام اینهاست؟

دوست داری توی باغچه ات چی بکاری و در تابلویت چه چیزهایی را نقاشی کنی و درکتابت چه قصه هایی بنویسی؟

آیا فکر کرده ای به کسانی که بعد از تو تابلویت را تماشا می کنند ؛ کتابت را می خوانند و از باغچه ات گُلی می چینند؟

( ادامه دارد )

منبع : کتاب نامه هاي خط خطی