غزل شمارهٔ ۲۸۹

 پیش رفتن را چو پیشان بسته‌اند

بازگشتن را چو پایان بسته‌اند

 غزل شمارهٔ ۱۷۹

دل از گیتی وفاجویی ندارد

که گیتی از وفا بویی ندارد

 غزل شمارهٔ ۱۷۶

زان بخششی که بر در عالم شد

انده نصیب گوهر آدم شد

غزل شمارهٔ ۸۶

با او دلم به مهر و محبت نشانه بود

سیمرغ وصل را دل و جان آشیانه بود

 غزل شمارهٔ ۶۹

خاکی دلم که در لب آن نازنین گریخت

تشنه است کاندر آب‌خور آتشین گریخت

غزل شمارهٔ ۵۵

سر سودای تو را سینهٔ ما محرم نیست

سینهٔ ما چه که ارواح ملایک هم نیست

 غزل شمارهٔ ۴۱

ای قول دل به رفیع‌الدرجات

وز برائت به جهان داده برات

 غزل شمارهٔ ۳۵

در جهان هیچ سینه بی‌غم نیست

غمگساری ز کیمیا کم نیست

 غزل شمارهٔ ۲۷

در این عهد از وفا بوئی نمانده است

به عالم آشنارویی نمانده است

 غزل شمارهٔ ۲۲

تا جهان است از جهان اهل وفائی برنخاست

نیک عهدی برنیامد، آشنائی برنخاست

 دوبیتی شمارهٔ ۲۴۹

درخت غم بجانم کرده ریشه

بدرگاه خدا نالم همیشه

 دوبیتی شمارهٔ ۱۲۶

مو آن رندم که عصیان پیشه دیرم

بدستی جام و دستی شیشه دیرم

دوبیتی شمارهٔ ۲۹

الهی گردن گردون شود خرد

که فرزندان آدم را همه برد

انصاف در جبلت عالم نیامده است

راحت نصیب گوهر آدم نیامده است

از مادر زمانه نزاده...

 جان در مقام عشق به جانان نمی‌رسد

دل در بلای درد به درمان نمی‌رسد

درمان دل وصال و جمال است و این دو چیز

غزل شمارهٔ ۱۵۱ 

چون نظر بر روی جانان اوفتاد

آتشی در خرمن جان اوفتاد

چشم آدم بر بليسى كو شقى ست      

 از حقارت و از زيافت بنگريست‏

خويش بينى كرد و آمد خود گزين           

گفتن پيغامبر ( ص )  به گوش ركابدار امير المؤمنين على عليه السلام كه كشتن على بر دست تو خواهد بودن خبرت كردم‏

من چنان مردم كه بر خونى خويش         

نوش لطف من نشد در قهر نيش‏

گفت پيغمبر....

يش آمدن نقيبان و دربانان خليفه از بهر اكرام اعرابى و پذيرفتن هديه‏ى او را

آن عرابى از بيابان بعيد                    

بر در دار الخلافه چون رسيد

پس نقيبان پيش...