باز الحاح كردن معاويه ابليس را 

گفت غير راستى نرهاندت                           داد سوى راستى مى‏خواندت‏

راست گو تا وارهى از چنگ من                     مكر ننشاند غبار جنگ من‏

گفت چون دانى دروغ و راست را                   اى خيال‏انديش پر انديشه‏ها

گفت پيغمبر نشانى داده است                     قلب و نيكو را محك بنهاده است‏

گفته است الكذب ريب فى القلوب            گفت الصدق طمانين طروب‏

دل نيارامد ز گفتار دروغ                               آب و روغن هيچ نفروزد فروغ‏

در حديث راست آرام دل است                      راستيها دانه‏ى دام دل است‏

دل مگر رنجور باشد بد دهان                        كه نداند چاشنى اين و آن‏

چون شود از رنج و علت دل سليم                 طعم كذب و راست را باشد عليم‏

حرص آدم چون سوى گندم فزود                   از دل آدم سليمى را ربود

پس دروغ و عشوه‏ات را گوش كرد                  غره گشت و زهر قاتل نوش كرد

كژدم از گندم ندانست آن نفس                     مى‏پرد تمييز از مست هوس‏

خلق مست آرزويند و هوا                             ز آن پذيرايند دستان ترا

هر كه خود را از هوا خود باز كرد                    چشم خود را آشناى راز كرد

منبع : دفتر دوم مثنوی معنوی