اخلاص

حجت الاسلام رنجبر

( قسمت اول)

عبادت به اخلاص نیت نکوست

 و گرنه چه آید زبی مغز پوست

این نمازها و روزه ها وقتی قیمت دارد که به انگیزه الهی باشد و به نیت الهی باشد و بخاطر خدا باشد . اگر اخلاص نداشته باشد و از اخلاص تهی باشد ، این پوست بی مغز میشود . شما تمام پوست گردوهای عالم را در مرغوب ترین خاک بکارید ، محال است که سبز بشود . عبادت هم همینطور است . اگر شما سالها نماز بخوانید و روزه بگیرید ولی انگیزه الهی عامل آن نباشد ، پوست بی مغز است . عبادت باید از سر اخلاص باشد . مثل گلها که برایشان فرق نمی کند ، ما آنها را ببینیم یا نبینیم . چه در معرض دید باشد و چه نباشد ، کار خودش را می کند . به موقع باز میشود و عطر افشانی می کند و کاری ندارد که دیده میشود یا نه . انسان هم نباید برایش مهم باشد که او را می بینند یا نمی بیییند ، درکش می کنند یا نمی کنند ، مثل دو تا نهالی است که در باغچه هستند و به یکدیگر کاری ندارند که سبز میشوند یا نه ، کار خودشان را می کنند . اخلاص یعنی اینکه انسان به هیچ کس توجهی نداشته باشد و دیدن و یا ندیدن برایش اهمیتی ندارد . سعدی هم می گوید : عبادت وقتی زیبا است که اخلاص همراه آن باشد . وگرنه مثل پوسته بدون مغز است . اخلاص یعنی کاری را فقط برای خدا انجام بدهیم و کاری نداشته باشیم که دیگران می بینند یا نمی بینند . پیاز ، هم در زیر خاک و دور از نظر دیگران است و هم ، در سبد آشپزخانه . هر دو سبز میشوند . پیاز آشپزخانه هر چه سبز تر میشود پوک تر میشود و بی خاصیت میشود ولی پیازی که در زیر خاک است هرچه سبزتر میشود ، بیشتر می ماند .

منبع : http://ch3.iribtv.ir/index.php?option=com_content&task=view&id=312&Itemid=441