Deprecated: Array and string offset access syntax with curly braces is deprecated in /home/nsun/public_html/old/engine/classes/templates.class.php on line 239 حافظ شیرازی - انسان http://old.n-sun.ir/ fa حافظ شیرازی - انسان http://old.n-sun.ir/yandexlogo.png http://old.n-sun.ir/yandexsquarelogo.png DataLife Engine روز بزرگداشت حافظ شیرازی http://old.n-sun.ir/shoara7-8/hafez/1016--.html روز بزرگداشت شمس الدین محمد،حافظ شیرازی فرخنده و خجسته باد. انسان شناسی و حافظ : انسان در جهان بينی عرفانی نقش فوق العاده ای دارد تا انجا كه انسان.... حافظ شیرازی Tue, 12 Oct 2010 03:15:49 +0330 انسان شناسی و حافظ : انسان در جهان بينی عرفانی نقش فوق العاده ای دارد تا انجا كه انسان عالم كبير است و جهان عالم صغير . در شعر حافظ انسان آزاده ای شوريده است كه در قلبش شعله تابناك عشق روشن است و بار امانتی را كه كوهها و آسمانها از پذيرفتن آن سرزندند بر دوش ميكشد و فراتر از فرشتگان اوج ميگيرد و آنان را واميدارد تا با او باده مستانه بزنند.: دوش ديدم كه ملايك در ميخانه زدند گل آدم بسرشتند و به پيمانه زدند حافظ اختلاف آدميان را د رنيافتن حقيقت ميداند و ميگويد : جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه چون نديدند حقيقت ره افسانه زدند  ريشه رنج انسان در پراكندگی است و نيز ريشه كينه ها و خودخواهی ها .حافظ جهان را خراب آباد و دامگه حادثه ميداند و ميگويد كه اگر چند روزی روح انسان درقفسی گرفتار است سرانجام آزاد خواهد شد : چنين قفس نه سزای چو من خوش الحانيست روم به گلشن رضوان كه مرغ آن چمنم  حافظ پيامی جديد در مورد انسان دارد در شعر مولوی انسان عاشقی است لبريز از شور جنون د ر شعر سعدی انسان موجودی است كاملا عادی در شعر خيام حيران و سرگشته است اما در شعر حافظ نشانی ميابد كه ويژه خود اوست . هم عاشق است و هم آزاده هم چشم به زيبايی های زمين دارد و هم  زشتی ها را ميبيند . مهمتر از همه اينكه بر جهانی بهتر و شايسته تر نظر دارد. جهانی آنچنان كه بايد باشد نه آنچنان كه هست. : آدمی در عالم خاكی نمی آيد بدست عالمی ديگر ببايد ساخت و از نو آدمی مختصری از زندگينامه حافظ : شمس الدين محمد ملقب به لسان الغيب غزلسرای بزرگ و نامی ايران در قرن 8 ميزيست. تاريخ دقيق ولادت وی مشخص نيست شايد حدود سال 727 . گويند پدرش بهاالدين بازرگانی اصفهانی بوده كه در كازرون با زنی از آن محل ازدواج كرده و خيلی زود در ايام كودكی شمس الدين محمد از دنيا رفت. پس از آن حافظ با مادرش زندگی سختی را در پيش گرفت و برای كسب نان به كارهای سخت و توانفرسا پرداخت و به سختی به تحصيل علوم پرداخت و در مجالس درس علما و بزرگان زمان خود حضور يافت.و چون در ايام جوانی حافظ قرآن بود حافظ تلخص كرد.وفات وی در شصت و چند سالگی در سال 792 يا 791 اتفاق افتاد .و پس از وفاتش شخصی به نام محمد گلندام اشعار وی را جمع آوری كرد. حافظ علاوه بر غزلهايش رباعی ،ساقی نامه و مثنوی نيز دارد ولی شهرتش به خاطر غزلهای پرارزش اوست . منبع : http://www2.irna.ir/occasion/20mehr84/hafezindex.htm غزل شماره ۴۹۴ http://old.n-sun.ir/shoara7-8/hafez/602--.html غزل شماره ۴۹۴   ای دل گر از آن چاه زنخدان به درآيی                                   هر جا که روی زود پشيمان به درآيی  هش دار که گر .... حافظ شیرازی Mon, 05 Jul 2010 19:02:03 +0430 غزل شماره ۴۹۴   ای دل گر از آن چاه زنخدان به درآيی                                   هر جا که روی زود پشيمان به درآيی  هش دار که گر وسوسه عقل کنی گوش                                    آدم صفت از روضه رضوان به درآيی  شايد که به آبی فلکت دست نگيرد                               گر تشنه لب از چشمه حيوان به درآيی  جان می‌دهم از حسرت ديدار تو چون صبح                             باشد که چو خورشيد درخشان به درآيی  چندان چو صبا بر تو گمارم دم همت                              کز غنچه چو گل خرم و خندان به درآيی  در تيره شب هجر تو جانم به لب آمد                            وقت است که همچون مه تابان به درآيی  بر رهگذرت بسته‌ام از ديده دو صد جوی                                تا بو که تو چون سرو خرامان به درآيی  حافظ مکن انديشه که آن يوسف مه رو                                          بازآيد و از کلبه احزان به درآيی  منبع: دیوان حافظ شیرازی غزل شماره ۴۸۹ http://old.n-sun.ir/shoara7-8/hafez/599--.html غزل شماره ۴۸۹   ای در رخ تو پيدا انوار پادشاهی                                       در فکرت تو پنهان صد حکمت الهی  کلک تو بارک الله ...... حافظ شیرازی Sun, 04 Jul 2010 19:16:54 +0430 غزل شماره ۴۸۹   ای در رخ تو پيدا انوار پادشاهی                                       در فکرت تو پنهان صد حکمت الهی  کلک تو بارک الله بر ملک و دين گشاده                                 صد چشمه آب حيوان از قطره سياهی  بر اهرمن نتابد انوار اسم اعظم                       ملک آن توست و خاتم فرمای هر چه خواهی  در حکمت سليمان هر کس که شک نمايد                                 بر عقل و دانش او خندند مرغ و ماهی  باز ار چه گاه گاهی بر سر نهد کلاهی                                          مرغان قاف دانند آيين پادشاهی  تيغی که آسمانش از فيض خود دهد آب                                       تنها جهان بگيرد بی منت سپاهی  کلک تو خوش نويسد در شان يار و اغيار                                   تعويذ جان فزايی افسون عمر کاهی  ای عنصر تو مخلوق از کيميای عزت                                    و ای دولت تو ايمن از وصمت تباهی  ساقی بيار آبی از چشمه خرابات                                  تا خرقه‌ها بشوييم از عجب خانقاهی  عمريست پادشاها کز می تهيست جامم                              اينک ز بنده دعوی و از محتسب گواهی  گر پرتوی ز تيغت بر کان و معدن افتد                                   ياقوت سرخ رو را بخشند رنگ کاهی  دانم دلت ببخشد بر عجز شب نشينان                                   گر حال بنده پرسی از باد صبحگاهی  جايی که برق عصيان بر آدم صفی زد                                       ما را چگونه زيبد دعوی بی‌گناهی  حافظ چو پادشاهت گه گاه می‌برد نام                                  رنجش ز بخت منما بازآ به عذرخواهی منبع: دیوان حافظ شیرازی غزل شماره ۴۸۱ http://old.n-sun.ir/shoara7-8/hafez/596--.html غزل شماره ۴۸۱   بشنو اين نکته که خود را ز غم آزاده کنی                                         خون خوری گر طلب روزی ننهاده کنی  آخرالامر گل کوزه گران ..... حافظ شیرازی Fri, 02 Jul 2010 19:22:19 +0430 غزل شماره ۴۸۱   بشنو اين نکته که خود را ز غم آزاده کنی                                         خون خوری گر طلب روزی ننهاده کنی  آخرالامر گل کوزه گران خواهی شد                                             حاليا فکر سبو کن که پر از باده کنی  گر از آن آدمیانی که بهشتت هوس است                                         عيش با آدمی ای چند پری زاده کنی  تکيه بر جای بزرگان نتوان زد به گزاف                                              مگر اسباب بزرگی همه آماده کنی  اجرها باشدت ای خسرو شيرين دهنان                                          گر نگاهی سوی فرهاد دل افتاده کنی  خاطرت کی رقم فيض پذيرد هيهات                                              مگر از نقش پراگنده ورق ساده کنی  کار خود گر به کرم بازگذاری حافظ                                          ای بسا عيش که با بخت خداداده کنی  ای صبا بندگی خواجه جلال الدين کن                                            که جهان پرسمن و سوسن آزاده کنی منبع: دیوان حافظ شیرازی حافظ - غزل شماره ۴۷۴ http://old.n-sun.ir/shoara7-8/hafez/589--.html غزلیات غزل شماره ۴۷۴   هواخواه توام جانا و می‌دانم که می‌دانی                     که هم ناديده می‌بينی و هم ننوشته می‌خوانی  ملامتگو چه دريابد ..... حافظ شیرازی Wed, 30 Jun 2010 18:04:53 +0430 غزلیات غزل شماره ۴۷۴   هواخواه توام جانا و می‌دانم که می‌دانی                     که هم ناديده می‌بينی و هم ننوشته می‌خوانی  ملامتگو چه دريابد ميان عاشق و معشوق                                 نبيند چشم نابينا خصوص اسرار پنهانی  بيفشان زلف و صوفی را به پابازی و رقص آور                            که از هر رقعه دلقش هزاران بت بيفشانی  گشاد کار مشتاقان در آن ابروی دلبند است                         خدا را يک نفس بنشين گره بگشا ز پيشانی  ملک در سجده آدم زمين بوس تو نيت کرد                     که در حسن تو لطفی ديد بيش از حد انسانی  چراغ افروز چشم ما نسيم زلف جانان است                              مباد اين جمع را يا رب غم از باد پريشانی  دريغا عيش شبگيری که در خواب سحر بگذشت                        ندانی قدر وقت ای دل مگر وقتی که درمانی  ملول از همرهان بودن طريق کاردانی نيست                                بکش دشواری منزل به ياد عهد آسانی  خيال چنبر زلفش فريبت می‌دهد حافظ                                        نگر تا حلقه اقبال ناممکن نجنبانی منبع: دیوان حافظ شیرازی حافظ - غزل شماره ۴۷۰ http://old.n-sun.ir/shoara7-8/hafez/583--.html غزلیات غزل شماره ۴۷۰   سينه مالامال درد است ای دريغا مرهمی                                          دل ز تنهايی به جان آمد خدا را همدمی  چشم آسايش که دارد...... حافظ شیرازی Tue, 29 Jun 2010 19:26:58 +0430 غزلیات غزل شماره ۴۷۰   سينه مالامال درد است ای دريغا مرهمی                                          دل ز تنهايی به جان آمد خدا را همدمی  چشم آسايش که دارد از سپهر تيزرو                                           ساقيا جامی به من ده تا بياسايم دمی  زيرکی را گفتم اين احوال بين خنديد و گفت                                     صعب روزی بوالعجب کاری پريشان عالمی  سوختم در چاه صبر از بهر آن شمع چگل                                     شاه ترکان فارغ است از حال ما کو رستمی  در طريق عشقبازی امن و آسايش بلاست                                      ريش باد آن دل که با درد تو خواهد مرهمی  اهل کام و ناز را در کوی رندی راه نيست                                     ره روی بايد جهان سوزی نه خامی بی‌غمی  آدمی در عالم خاکی نمی‌آيد به دست                                            عالمی ديگر ببايد ساخت و از نو آدمی  خيز تا خاطر بدان ترک سمرقندی دهيم                                          کز نسيمش بوی جوی موليان آيد همی  گريه حافظ چه سنجد پيش استغنای عشق                                             کاندر اين دريا نمايد هفت دريا شبنمی منبع: دیوان حافظ شیرازی حافظ - غزل شماره ۴۵۲ http://old.n-sun.ir/shoara7-8/hafez/578--.html غزلیات غزل شماره ۴۵۲   طفيل هستی عشقند آدمی و پری                                                       ارادتی بنما تا سعادتی ببری  بکوش خواجه و از عشق .... حافظ شیرازی Mon, 28 Jun 2010 19:48:06 +0430 غزلیات غزل شماره ۴۵۲   طفيل هستی عشقند آدمی و پری                                                       ارادتی بنما تا سعادتی ببری  بکوش خواجه و از عشق بی‌نصيب مباش                                          که بنده را نخرد کس به عيب بی‌هنری  می صبوح و شکرخواب صبحدم تا چند                                          به عذر نيم شبی کوش و گريه سحری  تو خود چه لعبتی ای شهسوار شيرين کار                                             که در برابر چشمی و غايب از نظری  هزار جان مقدس بسوخت زين غيرت                                        که هر صباح و مسا شمع مجلس دگری  ز من به حضرت آصف که می‌برد پيغام                                           که ياد گير دو مصرع ز من به نظم دری  بيا که وضع جهان را چنان که من ديدم                                       گر امتحان بکنی می خوری و غم نخوری  کلاه سروريت کج مباد بر سر حسن                                         که زيب بخت و سزاوار ملک و تاج سری  به بوی زلف و رخت می‌روند و می‌آيند                                          صبا به غاليه سايی و گل به جلوه گری  چو مستعد نظر نيستی وصال مجوی                                            که جام جم نکند سود وقت بی‌بصری  دعای گوشه نشينان بلا بگرداند                                          چرا به گوشه چشمی به ما نمی‌نگری  بيا و سلطنت از ما بخر به مايه حسن                                    و از اين معامله غافل مشو که حيف خوری  طريق عشق طريقی عجب خطرناک است                                                    نعوذبالله اگر ره به مقصدی نبری  به يمن همت حافظ اميد هست که باز                                                          اری اسامر ليلای ليله القمر منبع: دیوان حافظ شیرازی حافظ - غزل شماره ۳۶۷ http://old.n-sun.ir/shoara7-8/hafez/571--.html غزلیات غزل شماره ۳۶۷   فتوی پير مغان دارم و قوليست قديم                               که حرام است می آن جا که نه يار است نديم  چاک خواهم زدن..... حافظ شیرازی Sun, 27 Jun 2010 19:09:10 +0430 غزلیات غزل شماره ۳۶۷   فتوی پير مغان دارم و قوليست قديم                               که حرام است می آن جا که نه يار است نديم  چاک خواهم زدن اين دلق ريايی چه کنم                                           روح را صحبت ناجنس عذابيست اليم  تا مگر جرعه فشاند لب جانان بر من                                         سال‌ها شد که منم بر در ميخانه مقيم  مگرش خدمت ديرين من از ياد برفت                                         ای نسيم سحری ياد دهش عهد قديم  بعد صد سال اگر بر سر خاکم گذری                                           سر برآرد ز گلم رقص کنان عظم رميم  دلبر از ما به صد اميد ستد اول دل                                               ظاهرا عهد فرامش نکند خلق کريم  غنچه گو تنگ دل از کار فروبسته مباش                                             کز دم صبح مدد يابی و انفاس نسيم  فکر بهبود خود ای دل ز دری ديگر کن                                            درد عاشق نشود به به مداوای حکيم  گوهر معرفت آموز که با خود ببری                                           که نصيب دگران است نصاب زر و سيم  دام سخت است مگر يار شود لطف خدا                                              ور نه آدم نبرد صرفه ز شيطان رجيم  حافظ ار سيم و زرت نيست چه شد شاکر باش                                          چه به از دولت لطف سخن و طبع سليم منبع: دیوان حافظ شیرازی حافظ - غزل شماره ۳۴۸ http://old.n-sun.ir/shoara7-8/hafez/560--.html غزلیات غزل شماره ۳۴۸   ديده دريا کنم و صبر به صحرا فکنم                                       و اندر اين کار دل خويش به دريا فکنم  از دل تنگ ...... حافظ شیرازی Sat, 26 Jun 2010 11:19:12 +0430 غزلیات غزل شماره ۳۴۸   ديده دريا کنم و صبر به صحرا فکنم                                       و اندر اين کار دل خويش به دريا فکنم  از دل تنگ گنهکار برآرم آهی                                                کتش اندر گنه آدم و حوا فکنم  مايه خوشدلی آن جاست که دلدار آن جاست                                   می‌کنم جهد که خود را مگر آن جا فکنم  بگشا بند قبا ای مه خورشيدکلاه                                         تا چو زلفت سر سودازده در پا فکنم  خورده‌ام تير فلک باده بده تا سرمست                                            عقده دربند کمر ترکش جوزا فکنم  جرعه جام بر اين تخت روان افشانم                                            غلغل چنگ در اين گنبد مينا فکنم  حافظا تکيه بر ايام چو سهو است و خطا                                          من چرا عشرت امروز به فردا فکنم منبع: دیوان حافظ شیرازی حافظ - غزل شماره ۳۳۸ http://old.n-sun.ir/shoara7-8/hafez/556--.html غزلیات غزل شماره ۳۳۸   من دوستدار روی خوش و موی دلکشم                          مدهوش چشم مست و می صاف بی‌غشم  گفتی ز سر عهد..... حافظ شیرازی Wed, 23 Jun 2010 20:21:08 +0430 غزلیات غزل شماره ۳۳۸   من دوستدار روی خوش و موی دلکشم                          مدهوش چشم مست و می صاف بی‌غشم  گفتی ز سر عهد ازل يک سخن بگو                                       آن گه بگويمت که دو پيمانه درکشم  من آدم بهشتيم اما در اين سفر                                       حالی اسير عشق جوانان مه وشم  در عاشقی گزير نباشد ز ساز و سوز                                      استاده‌ام چو شمع مترسان ز آتشم  شيراز معدن لب لعل است و کان حسن                                        من جوهری مفلسم ايرا مشوشم  از بس که چشم مست در اين شهر ديده‌ام                              حقا که می نمی‌خورم اکنون و سرخوشم  شهريست پر کرشمه حوران ز شش جهت                                    چيزيم نيست ور نه خريدار هر ششم  بخت ار مدد دهد که کشم رخت سوی دوست                                        گيسوی حور گرد فشاند ز مفرشم  حافظ عروس طبع مرا جلوه آرزوست                                            آيينه‌ای ندارم از آن آه می‌کشم منبع: دیوان حافظ شیرازی