Deprecated: Array and string offset access syntax with curly braces is deprecated in /home/nsun/public_html/old/engine/classes/templates.class.php on line 239 سعدی شیرازی - انسان http://old.n-sun.ir/ fa سعدی شیرازی - انسان http://old.n-sun.ir/yandexlogo.png http://old.n-sun.ir/yandexsquarelogo.png DataLife Engine موعظه و نصیحت http://old.n-sun.ir/shoara5-6/saadi/2956-موعظه-و-نصیحت.html اول اردیبهشت ،  روز بزرگداشت سعدی شیرازی مشرف الدین مصلح بن عبدالله شیرازی شاعر و نویسندهٔ بزرگ قرن هفتم هجری قمری است. تخلص او “سعدی” است که از نام اتابک مظفرالدین سعد پسر ابوبکر پسر سعد پسر زنگی گرفته شده است. وی احتمالاً بین سالهای ۶۰۰ تا ۶۱۵ هجری قمری زاده شده است. در جوانی به مدرسهٔ نظامیهٔ بغداد رفت و به تحصیل ادب و تفسیر و فقه و کلام و حکمت پرداخت. سپس به شام و مراکش و حبشه و حجاز سفر کرد و پس از بازگشت به شیراز، به تألیف شاهکارهای خود دست یازید. وی در سال ۶۵۵ سعدی‌نامه یا بوستان را به نظم درآورد و در سال بعد (۶۵۶) گلستان را تألیف کرد. علاوه بر اینها قصاید، غزلیات، قطعات، ترجیع بند، رباعیات و مقالات و قصاید عربی و فارسی ... سعدی شیرازی Wed, 17 Apr 2013 12:27:09 +0430 اول اردیبهشت ،  روز بزرگداشت سعدی شیرازی مشرف الدین مصلح بن عبدالله شیرازی شاعر و نویسندهٔ بزرگ قرن هفتم هجری قمری است. تخلص او “سعدی” است که از نام اتابک مظفرالدین سعد پسر ابوبکر پسر سعد پسر زنگی گرفته شده است. وی احتمالاً بین سالهای ۶۰۰ تا ۶۱۵ هجری قمری زاده شده است. در جوانی به مدرسهٔ نظامیهٔ بغداد رفت و به تحصیل ادب و تفسیر و فقه و کلام و حکمت پرداخت. سپس به شام و مراکش و حبشه و حجاز سفر کرد و پس از بازگشت به شیراز، به تألیف شاهکارهای خود دست یازید. وی در سال ۶۵۵ سعدی‌نامه یا بوستان را به نظم درآورد و در سال بعد (۶۵۶) گلستان را تألیف کرد. علاوه بر اینها قصاید، غزلیات، قطعات، ترجیع بند، رباعیات و مقالات و قصاید عربی و فارسی نیز دارد که همه را در کلیات وی جمع کرده‌اند. وی بین سالهای ۶۹۰ تا ۶۹۴ هجری در شیراز درگذشت و در همانجا به خاک سپرده شد. قصیدهٔ شمارهٔ ۷ - موعظه و نصیحت در نصیحت ایهاالناس! جهان جای تن‌آسانی نیست          مرد دانا به جهان داشتن ارزانی نیست خفتگان را چه خبر زمزمه‌ ٔمرغ سحر               حَیَوان را خبر از عالم انسانی نیست داروی تربیت از پیر طریقت بِسِتان                  کآدمی را بَتَر از علت نادانی نیست روی، اگر چند پَری‌چهره و زیبا باشد،               نتوان دید در آیینه که نورانی نیست شبِ مردان خدا روزِ جهان افروزست              روشنان را به حقیقت شب ظلمانی نیست پنجه‌ی دیو به بازوی ریاضت بشکن!               کاین به سرپنجگی ظاهر جسمانی نیست طاعت آن نیست که بر خاک نهی پیشانی!     صدق پیش‌آر! که اخلاص به پیشانی نیست حذر از پیروی نفس که در راه خدا                  مردم افکن‌تر ازین غول بیابانی نیست عالم و عابد و صوفی، همه طفلان رهند          مرد اگر هست بجز عارف ربانی نیست با تو ترسم نکند شاهد روحانی روی               کالتماس تو بجز راحت نفسانی نیست خانه پُرگَندم و یک جو نفرستاده به گور            غم مرگت چو غم برگ زمستانی نیست؟ ببری مال مسلمان و چو مالَت ببرند                بانگ و فریاد برآری که مسلمانی نیست! آخِری نیست تمنای سر و سامان را               سر و سامان بِهْ از بی‌سر و سامانی نیست آن کس از دُزد بترسد که مَتاعی دارد              عارفان جمع نکردند و پریشانی نیست! آنکه را خیمه به صحرای فراغت زده‌اند             گر جهان زلزله گیرد غم ویرانی نیست یک نصیحت ز سر صدق جهانی ارزد؛              مشنو ار در سخنم فایده جانی نیست حاصل عمر تلف کرده و ایام بلهو                    گذرانیده، بجز حیف و پشیمانی نیست سعدیا! گرچه سخندان و مصالح گویی            به عمل کار برآید به سخندانی نیست تا به خرمن برسد کشت امیدی که تُراست      چارهٔ کار بجز دیده ٔبارانی نیست گر گدایی کنی از درگه او کُن باری                 که گدایان درش را سر سلطانی نیست یارب از نیست به هست آمدهٔ لطف توایم         وآنچه هست از نظر لطف تو پنهانی نیست گر برانی و گرم بنده‌ ٔمخلص خوانی                 روی نومیدیَم از حضرت سلطانی نیست ناامید از در لطف تو کجا شاید رفت؟                تو ببخشای که درگاه تو را ثانی نیست دست حسرت گَزی ار یک دِرَمَت فُوْت شود       هیچت از عُمرِ تلف کرده پشیمانی نیست در موعظه خوشست عمر دریغا که جاودانی نیست         پس اعتماد بر این پنج روز فانی نیست درخت قد صنوبر خرام انسان را                     مدام رونق نوباوه‌ی جوانی نیست گلیست خرم و خندان و تازه و خوشبوی          ولیک امید ثباتش چنانکه دانی نیست دوام پرورش اندر کنار مادر دهر                      طمع مکن که درو بوی مهربانی نیست مباش غره و غافل چو میش سر در پیش         که در طبیعت این گرگ گله‌بانی نیست چه حاجتست عیان را به استماع بیان؟           که بی‌وفایی دور فلک نهانی نیست کدام باد بهاری وزید در آفاق                         که باز در عقبش نکبت خزانی نیست؟ اگر ممالک روی زمین به دست آری                بهای مهلت یک روزه زندگانی نیست دل ای رفیق براین کاروانسرای مبند               که خانه ساختن آیین کاروانی نیست اگر جهان همه کامست و دشمن اندر پی        به دوستی که جهان جای کامرانی نیست چو بت‌پرست به صورت چنان شدی مشغول     که دیگرت خبر از لذت معانی نیست جهان ز دست بدادند دوستان خدا                 که پای بند عنا را جز  این جهانی نیست نگاه دار زبان تا به دوزخت نبرد                       که از زبان بتر اندر جهان زیانی نیست عمل بیار و علم بر مکن که مردان را                رهی سلیم‌تر از کوی بی‌نشانی نیست طریق حق رو و از هر کجا که خواهی باش      که کنج خلوت صاحبدلان مکانی نیست کف نیاز به درگاه بی‌نیاز برآر                         که کار مرد خدا جز خدای خوانی نیست مخور چو بی‌ادبان گاو و تخم کایشان را           امید خرمن و اقبال آن جهانی نیست مکن که حیف بود دوست برخود آزردن             علی‌الخصوص مر آن دوست را که ثانی نیست چه سود ریزش باران وعظ بر سر خلق            که مرد را به ارادت صدف دهانی نیست زمین به تیغ بلاغت گرفته‌ای سعدی               سپاس دار که جز فیض آسمانی نیست بر این صفت که در آفاق صیت شعر تو رفت      نرفت دجله که آبش باین روانی نیست نه هر که دعوی زورآوری کند با ما                  به سر برد، که سعادت به پهلوانی نیست ولی به خواجه‌ی عطار گو، ستایش مشک       مکن که بوی خوش از مشتری نهانی نیست منبع :کلیات سعدی » مواعظ » قصاید » قصاید فارسی * روز سعدی مرکز سعدی شناسی ایران از سال ۱۳۸۱ روز اول اردیبهشت ماه را روز سعدی اعلام نمود و در اول اردیبهشت ۱۳۸۹ و در اجلاس شاعران جهان در شیراز، نخستین روز اردیبهشت ماه از سوی نهادهای فرهنگی داخلی و خارجی به‌عنوان روز سعدی نامگذاری شد. اگر تو ميل محبت کنی ... http://old.n-sun.ir/shoara5-6/saadi/979--.html انسان در اشعار سعدی اگر تو ميل محبت کنی و گر نکنی اگر تو ميل محبت کنی و گر نکنی                                            من از تو روی نپيچم که مستحب منی چو سرو در چمنی راست.... سعدی شیرازی Sat, 02 Oct 2010 03:31:45 +0330 انسان در اشعار سعدی اگر تو ميل محبت کنی و گر نکنی اگر تو ميل محبت کنی و گر نکنی                                            من از تو روی نپيچم که مستحب منی چو سرو در چمنی راست در تصور من                                               چه جای سرو که مانند روح در بدنی به صيد عالميانت کمند حاجت نيست                                           همين بسست که برقع ز روی برفکنی بياض ساعد سيمين مپوش در صف جنگ                                               که بی تکلف شمشير لشکری بزنی مبارزان جهان قلب دشمنان شکنند                                      تو را چه شد که همه قلب دوستان شکنی عجب در آن نه که آفاق در تو حيرانند                                             تو هم در آينه حيران حسن خويشتنی تو را که در نظر آمد جمال طلعت خويش                                                 حقيقتست که ديگر نظر به ما نکنی کسی در آينه شخصی بدين صفت بيند                                                   کند هرآينه جور و جفا و کبر و منی در آن دهن که تو داری سخن نمی گنجد                                                من آدمی نشنيدم بدين شکردهنی شنيده ای که مقالات سعدی از شيراز                                                     همی برند به عالم چو نافه ختنی مگر که نام خوشت بر دهان من بگذشت                                            برفت نام من اندر جهان به خوش سخنی منبع : بوستان سعدی شیرازی سعدی - مرا تو جان عزيزی... http://old.n-sun.ir/shoara5-6/saadi/973--.html انسان در اشعار سعدی مرا تو جان عزيزی و يار محترمی مرا تو جان عزيزی و يار محترمی                                   به هر چه حکم کنی بر وجود من حکمی غمت مباد و گزندت ... سعدی شیرازی Fri, 01 Oct 2010 03:15:12 +0330 انسان در اشعار سعدی مرا تو جان عزيزی و يار محترمی مرا تو جان عزيزی و يار محترمی                                   به هر چه حکم کنی بر وجود من حکمی غمت مباد و گزندت مباد و درد مباد                                        که مونس دل و آرام جان و دفع غمی هزار تندی و سختی بکن که سهل بود                                          جفای مثل تو بردن که سابق کرمی ندانم از سر و پايت کدام خوبترست                                        چه جای فرق که زيبا ز فرق تا قدمی اگر هزار الم دارم از تو در دل ريش                                             هنوز مرهم ريشی و داروی المی چنين که می گذری کافر و مسلمان را                            نگه به توست که هم قبل های و هم صنمی چنين جمال نشايد که هر نظر بيند                                          مگر که نام خدا گرد خويشتن بدمی نگويمت که گلی بر فراز سرو روان                                              که آفتاب جهان تاب بر سر علمی تو مشک بوی سيه چشم را که دريابد                                   که همچو آهوی مشکين از آدمی برمی کمند سعدی اگر شير شرزه صيد کند                                               تو در کمند نيايی که آهوی حرمی منبع : بوستان سعدی شیرازی سعدی - ما سپر انداختيم ...- 050789 http://old.n-sun.ir/shoara5-6/saadi/958--050789.html  انسان در اشعار سعدی ما سپر انداختيم گر تو کمان می کشی ما سپر انداختيم گر تو کمان می کشی                                 گو دل ما خوش مباش گر تو بدين دلخوشی گر بکشی بنده ايم.... سعدی شیرازی Mon, 27 Sep 2010 02:42:23 +0330 انسان در اشعار سعدی ما سپر انداختيم گر تو کمان می کشی ما سپر انداختيم گر تو کمان می کشی                                 گو دل ما خوش مباش گر تو بدين دلخوشی گر بکشی بنده ايم ور بنوازی رواست                                 ما به تو مستأنسيم تو به چه مستوحشی گفتی اگر درد عشق پای نداری گريز                                        چون بتوانم گريخت تا تو کمندم کشی ديده فرودوختيم تا نه به دوزخ برد                                       باز نگه می کنم سخت بهشتی وشی غايت خوبی که هست قبضه و شمشير و دست                                خلق حسد می برند چون تو مرا می کشی موجب فرياد ما خصم نداند که چيست                                     چاره مجروح عشق نيست بجز خامشی چند توان ای سليم آب بر آتش زدن                                                      کب ديانت برد رنگ رخ آتشی آدمی هوشمند عيش ندارد ز فکر                                         ساقی مجلس بيار آن قدح بی هشی مست می عشق را عيب مکن سعديا                               مست بيفتی تو نيز گر هم از اين می چشی منبع : بوستان سعدی شیرازی سعدی - تو در کمند نيفتاده ای ...- 040789 http://old.n-sun.ir/shoara5-6/saadi/950--040789.html انسان در اشعار سعدی تو در کمند نيفتاده ای و معذوری تو در کمند نيفتاده ای و معذوری                                       از آن به قوت بازوی خويش مغروری گر آن که خرمن .... سعدی شیرازی Sun, 26 Sep 2010 03:03:34 +0330 انسان در اشعار سعدی تو در کمند نيفتاده ای و معذوری تو در کمند نيفتاده ای و معذوری                                       از آن به قوت بازوی خويش مغروری گر آن که خرمن من سوخت با تو پردازد                                      ميسرت نشود عاشقی و مستوری بهشت روی من آن لعبت پری رخسار                                    که در بهشت نباشد به لطف او حوری به گريه گفتمش ای سروقد سيم اندام                                      اگر چه سرو نباشد به رو گل سوری درشتخويی و بدعهدی از تو نپسندند                                        که خوب منظری و دلفريب منظوری تو در ميان خلايق به چشم اهل نظر                                            چنان که در شب تاريک پاره نوری اگر به حسن تو باشد طبيب در آفاق                                     کس از خدای نخواهد شفای رنجوری ز کبر و ناز چنان می کنی به مردم چشم                                که بی شراب گمان می برد که مخموری من از تو دست نخواهم به بی وفايی داشت                                  تو هر گناه که خواهی بکن که مغفوری ز چند گونه سخن رفت و در ميان آمد حديث                                             عاشقی و مفلسی و مهجوری به خنده گفت که سعدی سخن دراز مکن                                     ميان تهی و فراوان سخن چو طنبوری چو سايه هيچ کست آدمی که هيچش نيست                                    مرا از اين چه که چون آفتاب مشهوری منبع : بوستان سعدی شیرازی سعدی - هر نوبتم که ...- 030789 http://old.n-sun.ir/shoara5-6/saadi/938--030789.html انسان در اشعار سعدی هر نوبتم که در نظر ای ماه بگذری هر نوبتم که در نظر ای ماه بگذری                                              بار دوم ز بار نخستين نکوتری انصاف می دهم.... سعدی شیرازی Sat, 25 Sep 2010 02:25:31 +0330 انسان در اشعار سعدی هر نوبتم که در نظر ای ماه بگذری هر نوبتم که در نظر ای ماه بگذری                                              بار دوم ز بار نخستين نکوتری انصاف می دهم که لطيفان و دلبران                                   بسيار ديده ام نه بدين لطف و دلبری زنار بود هر چه همه عمر داشتم الا کمر                                                که پيش تو بستم به چاکری از شرم چون تو آدميان در ميان خلق                                انصاف می دهد که نهان می شود پری شمشير اختيار تو را سر نهاد هام                                      دانم که گر تنم بکشی جان بپروری جز صورتت در آينه کس را نمی رسد                                               با صورت بديع تو کردن برابری ای مدعی گر آن چه مرا شد تو را شود                                      بر حال من ببخشی و حالت بياوری صيد اوفتاد و پای مسافر به گل بماند                                     هيچ افتدت که بر سر افتاده بگذری صبری که بود مايه سعدی دگر نماند                             سختی مکن که کيسه بپرداخت مشتری منبع : بوستان سعدی شیرازی روی گشاده ای ...- 010789 http://old.n-sun.ir/shoara5-6/saadi/932--010789.html روی گشاده ای صنم طاقت خلق می بری روی گشاده ای صنم طاقت خلق می بری                                     چون پس پرده می روی پرده صبر می دری حور بهشت خوانمت .... سعدی شیرازی Thu, 23 Sep 2010 02:55:28 +0330               روی گشاده ای صنم طاقت خلق می بری روی گشاده ای صنم طاقت خلق می بری                                     چون پس پرده می روی پرده صبر می دری حور بهشت خوانمت ماه تمام گويمت                                         کآدميی نديده ام چون تو پری به دلبری آينه را تو داده ای پرتو روی خويشتن                                          ور نه چه زهره داشتی در نظرت برابری نسخه چشم و ابرويت پيش نگارگر برم                                گويمش اين چنين بکن صورت قوس و مشتری چون تو درخت دل نشان تازه بهار و گلفشان                                        حيف بود که سايه ای بر سر ما نگستری ديده به روی هر کسی برنکنم ز مهر تو                                        در ز عوام بسته به چون تو به خانه اندری من نه مخيرم که چشم از تو به خويشتن کنم                                             گر تو نظر به ما کنی ور نکنی مخيری پند حکيم بيش از اين در من اثر نمی کند                                             کيست که برکند يکی زمزمه قلندری عشق و دوام عافيت مختلفند سعديا                                        هر که سفر نمی کند دل ندهد به لشکر منبع : بوستان سعدی شیرازی سعدی - دانمت آستين چرا ...- 290689 http://old.n-sun.ir/shoara5-6/saadi/912--290689.html انسان در اشعار سعدی دانمت آستين چرا پيش جمال می بری دانمت آستين چرا پيش جمال می بری                                      رسم بود کز آدمی روی نهان کند پری معتقدان و دوستان .... سعدی شیرازی Mon, 20 Sep 2010 02:02:49 +0430 انسان در اشعار سعدی دانمت آستين چرا پيش جمال می بری دانمت آستين چرا پيش جمال می بری                                      رسم بود کز آدمی روی نهان کند پری معتقدان و دوستان از چپ و راست منتظر                                      کبر رها نمی کند کز پس و پيش بنگری آمدمت که بنگرم باز نظر به خود کنم                                 سير نمی شود نظر بس که لطيف منظری غايت کام و دولتست آن که به خدمتت رسيد                                       بنده ميان بندگان بسته ميان به چاکری روی به خاک می نهم گر تو هلاک می کنی                                دست به بند می دهم گر تو اسير می بری هر چه کنی تو برحقی حاکم و دست مطلقی                                 پيش که داوری برند از تو که خصم و داوری بنده اگر به سر رود در طلبت کجا رسد                                       گر نرسد عنايتی در حق بنده آن سری گفتم اگر نبينمت مهر فرامشم شود                                        می روی و مقابلی غايب و در تصوری جان بدهند و در زمان زنده شوند عاشقان                                 گر بکشی و بعد از آن بر سر کشته بگذری سعدی اگر هلاک شد عمر تو باد و دوستان                             ملک يمين خويش را گر بکشی چه غم خوری منبع : بوستان سعدی شیرازی سعدی - خانه صاحب نظران ...- 270689 http://old.n-sun.ir/shoara5-6/saadi/906--270689.html انسان در اشعار سعدی خانه صاحب نظران می بری خانه صاحب نظران می بری                                       پرده پرهيزکنان می دری گر تو پری چهره .... سعدی شیرازی Sat, 18 Sep 2010 02:16:15 +0430 انسان در اشعار سعدی خانه صاحب نظران می بری خانه صاحب نظران می بری                                       پرده پرهيزکنان می دری گر تو پری چهره نپوشی نقاب                                       توبه صوفی به زيان آوری اين چه وجودست نمی دانمت                                         آدميی يا ملکی يا پری گر همه سرمايه زيان می کند                                     سود بود ديدن آن مشتری نسخه اين روی به نقاش بر                                          تا بکند توبه ز صورتگری با تترت حاجت شمشير نيست                             حمله همی آری و دل می بری گر تو در آيينه تأمل کنی                                    صورت خود باز به ما ننگری خسرو اگر عهد تو دريافتی                              دل به تو دادی که تو شيرينتری گر دری از خلق ببندم به روی                                   بر تو نبندم که به خاطر دری سعدی اگر کشته شود در فراق                            زنده شود چون به سرش بگذری منبع : بوستان سعدی شیرازی سعدی - آخر نگاهی بازکن ...- 250689 http://old.n-sun.ir/shoara5-6/saadi/898--250689.html انسان در اشعار سعدی آخر نگاهی بازکن وقتی که بر ما بگذری آخر نگاهی بازکن وقتی که بر ما بگذری                                      يا کبر منعت می کند کز دوستان ياد آوری هرگز نبود اندر ختن.... سعدی شیرازی Thu, 16 Sep 2010 02:27:10 +0430 انسان در اشعار سعدی آخر نگاهی بازکن وقتی که بر ما بگذری آخر نگاهی بازکن وقتی که بر ما بگذری                                      يا کبر منعت می کند کز دوستان ياد آوری هرگز نبود اندر ختن بر صورتی چندين فتن                            هرگز نباشد در چمن سروی بدين خوش منظری صورتگر ديبای چين گو صورت رويش ببين                                    يا صورتی برکش چنين يا توبه کن صورتگری ز ابروی زنگارين کمان گر پرده برداری عيان                                     تا قوس باشد در جهان ديگر نبيند مشتری بالای سرو بوستان رويی ندارد دلستان                                     خورشيد با رويی چنان مويی ندارد عنبری تا نقش می بندد فلک کس را نبودست اين نمک                                           ماهی ندانم يا ملک فرزند آدم يا پری تا دل به مهرت داده ام در بحر فکر افتاده ام                                 چون در نماز استاده ام گويی به محرابم دری ديگر نمی دانم طريق از دست رفتم چون غريق                        آنک دهانت چون عقيق از بس که خونم می خوری گر رفته باشم زين جهان بازآيدم رفته روان                                  گر همچنين دامن کشان بالای خاکم بگذری از نعلش آتش می جهد نعلم در آتش می نهد                        گر ديگری جان می دهد سعدی تو جان می پروری هر کس که دعوی می کند کو با تو انسی می کند                                       در عهد موسی می کند آواز گاو سامری منبع : بوستان سعدی شیرازی