بخند بر همه عالم

بخند بر همه عالم که جای خنده تو راست  

                                            که بنده قد و ابروی تست هر کژ و راست

فتد به پای تو دولت نهد به پیش تو سر       

                                           که آدمی و پری در ره تو بی سر و پاست

پریر جان من از عشق سوی گلشن رفت      

                                       تو را ندید به گلشن دمی نشست و نخاست

برون دوید ز گلشن چو آب سجده کنان   

                                         که جویبار سعادت که اصل جاست کجاست

چو اهل دل ز دلم قصه تو بشنیدند  

                                             ز جمله نعره برآمد که مست دلبر ماست

پس آدمی و پری جمع گشت بر من و گفت  

                                    بده ز شرق نشان ها که این دمت چو صباست

جفات نیز شکروار چاشنی دارد      

                                            زهی جفا که در او صد هزار گنج وفاست

قفا بداد و سفر کرد شمس تبریزی   

                                           بگو مرا تو که خورشید را چه رو و قفاست

منبع : دیوان شمس تبریزی