غزلیات

غزل شماره 2119

اگر امروز دلدارم درآید همچو دی خندان

                         فلک اندر سجود آید نهد سر از بن دندان

الا یا صاح لا تعجل بقتلی قد دنا المقتل

                      ترفق ساعه و اسال وصل من باد بالهجران

بگفتم ای دل خندان چرا دل کرده ای سندان

            ببین این اشک بی پایان طوافی کن بر این طوفان

عذیری منک یا مولا فان الهم استولی  

                     و انت بالوفا اولی فلا تشمت بی الشیطان

مرا گوید چه غم دارد دل آواره چه کم دارم

                   نه بیمارم نه غمخوارم مرا نگرفت غم چندان

الا یا متلفی زرنی لتحیینی و تنشرنی  

                   قد استولیت فانصرنی فان الفضل بالاحسان

مکن جانا مکن جانا که هم خوبی و هم دانا       

              کرم منسوخ شد مانا نشد منسوخ ای سلطان

و ما ذنبی سوی انی عدیم الصبر فی فنی        

                        فلا تعرض بذا عنی وجد بالعفو و الغفران

عجب گردد دل و رایش ز بی باکی ببخشایش    

                        خدایا مهر افزایش محالی را بساز امکان

اتیناکم اتیناکم فاحیونا بلقیاکم            و سقونا

                                    به سقیاکم خذوا بالجود یا اخوان

شفیعی گر تو را گیرد که آن بیچاره می میرد

              دل تو پند نپذیرد پس این دردی است بی درمان

دخلت النار سکرانا حسبت النار اوطانا

                               الفت النار احیانا فمن ذایالف النیران

چو بیند سوز من گوید که این زرق است یا برقی

              چو بیند گریه ام گوید که این اشک است یا باران

خلیلی قد دنا نقلی بلا قلب و لا عقل

                       و لا تعرض و لا تقل و لا تردینی بالنسیان

مرا گوید که درد ما به از قند است و از حلوا

              تو را صرع است یا سودا کس از حلوا کند افغان

یقول خادع المعشر بلاء العشق کالسکر   

                        و شوک الحب کالعبهر فما یبکیک یا فتان

ز رنجم گنج ها داری ز خارم جفت گلزاری

                   چه می نالی به طراری منم سلطان طراران

جراحات الهوی تشفی کدورات الهوی تصفی

                       برودات الهوی تدفی و نیران الهوی ریحان

مگر خواهی که خامان را بیندازی ز راه ما          

           که می مویی و می گویی چنین مقلوب با ایشان

اذا استغنیت لا تبخل تصدق فی الهوی و انخل

       فبیس البخل فی الماکل و نعم الجود فی الانسان

چو در بزم طرب باشی بخیلی کم کن ای ناشی

                      مبادا یار ز اوباشی کند با تو همین دستان

الا یا ساقیا اوفر و لا تمنن لتستکثر      

                       ادر کاستنا و اسکر فان العیش للسکران

چو خوردی صرف خوش بو را بده یاران می جو را

            رها کن حرص بدخو را مخور می جز در این میدان

فلا تسق بکاسات صغار بل بطاسات   

                            و امددنا بحرات عظام یا عظیم الشان

بهل جام عصیرانه که آوردی ز میخانه

                   سبو را ساز پیمانه که بی گه آمدیم ای جان

سقانا ربنا کاسا مراعاه و ایناسا

                 فنعم الکاس مقیاسا و بیس الهم کالسرحان

بیار آن جام خوش دم را که گردن می زند غم را

               بیار آن یار محرم را که خاک او است صد خاقان

اذا ما شیت ابقائی فکن یا عشق سقائی

                       و مل بالفقر تلقائی و انت الدین و الدیان

میی کز روح می خیزد به جام فقر می ریزد

                      حیات خلد انگیزد چو ذات عشق بی پایان

الا یا ساقی السکری انل کاساتنا تتری

                   تسلی القلب بالبشری تصفینا عن الشنآن

دغل بگذار ای ساقی بکن این جمله در باقی

                        که صاف صاف راواقی مثال باده خم دان

سنا برق لساقینا بکاسات تلاقینا

                              تضی ء فی تراقینا بنور لاح کالفرقان

زهی آبی که صد آتش از او در دل زند شعله     

         یکی لون است و صد الوان شود بر روی از او تابان

فماء مشبه النار عزیز مثل دینار          

                                  فدیناه به قنطار بلا عد و لا میزان

شرابی چون زر سوری ولی نوری نه انگوری

                         برد از دیده ها کوری بپراند سوی کیوان

اذا افناک سقیاها و زاد الشرب طغواها

                            فایاکم و ایاها و خلوا دهشته الحیران

چو کرد آن می دگر سانش نمود آن جوش و برهانش

               اناالحق بجهد از جانش زهی فر و زهی برهان

منبع : دیوان شمس تبریزی