بی گاه 

بی گاه شد بی گاه شد خورشید اندر چاه شد  

                                     خورشید جان عاشقان در خلوت الله شد

روزیست اندر شب نهان ترکی میان هندوان   

                             شب ترک تازی ها بکن کان ترک در خرگاه شد

گر بو بری زین روشنی آتش به خواب اندرزنی   

                                 کز شب روی و بندگی زهره حریف ماه شد

ما شب گریزان و دوان و اندر پی ما زنگیان      

                                         زیرا که ما بردیم زر تا پاسبان آگاه شد

ما شب روی آموخته صد پاسبان را سوخته   

                           رخ ها چو شمع افروخته کان بیذق ما شاه شد

ای شاد آن فرخ رخی کو رخ بدان رخ آورد  

                                ای کر و فر آن دلی کو سوی آن دلخواه شد

آن کیست اندر راه دل کو را نباشد آه دل     

                                    کار آن کسی دارد که او غرقابه آن آه شد

چون غرق دریا می شود دریاش بر سر می نهد  

                           چون یوسف چاهی که او از چاه سوی جاه شد

گویند اصل آدمی خاکست و خاکی می شود 

                           کی خاک گردد آن کسی کو خاک این درگاه شد

یک سان نماید کشت ها تا وقت خرمن دررسد  

                                  نیمیش مغز نغز شد وان نیم دیگر کاه شد

منبع : دیوان شمس تبریزی