غزل شمارهٔ ۳۹۵

یارب لیل مظلم قد قلت یارب ارحم

حتی تجلی الصبح لی فی‌الساترین المعلم

غزل شمارهٔ ۲۲۷

دردی که مرا هست به مرهم نفروشم

ور عافیتش صرف دهی هم نفروشم

غزل شمارهٔ ۲۰۳

بوی وفا ز گلبن عالم نیافت کس

تا اوست اندر او دل خرم نیافت کس

 غزل شمارهٔ ۱۹۶

آن خال جو سنگش ببین، آن روی گندمگون نگر

بر خاک راه او مرا جو جو دل پر خون‌نگر

 غزل شمارهٔ ۱۷۹

دل از گیتی وفاجویی ندارد

که گیتی از وفا بویی ندارد

 غزل شمارهٔ ۱۷۶

زان بخششی که بر در عالم شد

انده نصیب گوهر آدم شد

غزل شمارهٔ ۸۶

با او دلم به مهر و محبت نشانه بود

سیمرغ وصل را دل و جان آشیانه بود

 غزل شمارهٔ ۶۹

خاکی دلم که در لب آن نازنین گریخت

تشنه است کاندر آب‌خور آتشین گریخت

غزل شمارهٔ ۵۵

سر سودای تو را سینهٔ ما محرم نیست

سینهٔ ما چه که ارواح ملایک هم نیست

 غزل شمارهٔ ۴۱

ای قول دل به رفیع‌الدرجات

وز برائت به جهان داده برات

 غزل شمارهٔ ۳۵

در جهان هیچ سینه بی‌غم نیست

غمگساری ز کیمیا کم نیست

 غزل شمارهٔ ۲۷

در این عهد از وفا بوئی نمانده است

به عالم آشنارویی نمانده است

 غزل شمارهٔ ۲۲

تا جهان است از جهان اهل وفائی برنخاست

نیک عهدی برنیامد، آشنائی برنخاست

انصاف در جبلت عالم نیامده است

راحت نصیب گوهر آدم نیامده است

از مادر زمانه نزاده...