سلوك باران

[محمدرضا رنجبر]

مرگ و مردن پوسيدن نيست، بلكه از پوست و پوسته به در آمدن است.
روزى است كه آدم ها از پوست بيرون آمده و حقيقت خود را نشان مى دهند.
بسا ســوار كه آنـجـا پياده خـواهــد شد
بسا پياده كه آنـجـا سـوار خـواهــد بـود
بسا امير كــه آنجا اسيـــر خـواهــد شد
بسا اسير كه فــرمانگـزار خـواهــد بـود
بسا امــام ريـايـــى و پيشـــواى بزرگ
كـه روز حشر و جزا شرمسار خواهد بود
بنابراين، در حقيقت با مرگ، مشت آدم ها وا مى شود.
درست مثل دانه اى كه تا زير خاك نرفته خود را نشان نمى دهد، اما همين كه در خاك فرو مى شود ديرى نمى پايد كه بالا آمده و آنچه را در خود داشته آشكار مى سازد.
مولانا نيز همين را مى گفت كه ما مثل دانه ايم و روزى بالا مى آييم، مثل دلويم كه به چاه رفته و سرانجام بالا مى آيد، مثل يوسفيم كه در چاه فرو شد اما بالا آمد.
كدام دانه فرو رفت در زمين كه نرست
چرا به دانه انسانـت ايــن گمـان باشـد
كـدام دلو فرو رفـت و پر بــرون نامــد
ز چاه يوسف جـان را چـرا فغــان باشـد
ثُمَّ يُمِيتُكُمْ ثُمَّ يحُْيِيكُمْ
پس شما را مى ميراند و آنگاه زنده مى گرداند.