سلوك باران

[محمدرضا رنجبر]

در اينجا قصه‌اي ياد كنم، قصه يكي از اولياي خوب خدا كه قرآن را زندگي مي‌كرد و نه بازي.
جان پرور است قصه ارباب معرفت
رمزي برو بپرس حديثي بيا بگوي(1)
حسين نفتي، نفت فروش بود به حوزه آمد و درس خواند و به او شيخ حسين گفتند و چون زهد و تقوا را پيشه كرد به شيخ حسين زاهد معروف شد.
شيخ حسين زاهد مي‌گويد مادرم پير و زمين‌‌گير بود، هر روز ساعتي معين براي او ظرفي گذاشته و بعد هم مي‌آمدم آن ظرف را برداشته و مي‌بردم و تخليه مي‌كردم و مي‌شستم و مي‌آوردم و در گوشه اتاق مي‌گذاشتم. يك روز ظرف را گذاشتم و از اتاق بيرون آمدم ولي يادم رفت برگردم.
ساعتي بعد كه يادم آمد با عجله به اتاق مادرم رفتم و او سخت عصباني بود به همين خاطر تا مرا ديد با لگد به ظرف زد و ترشح كرد و تمام بدن و لباسم نجس و آلوده شد، اما هر چه بود مادرم بود و به احترامش سرم را پائين انداخته و هيچ نگفتم تا مبادا از من ملول و دلتنگ شود. لذا خيلي آهسته ظرف را برداشتم و بيرون آمدم. وقتي كارم تمام شد و برگشتم مادرم با يك دنيا محبت و سوز و پشيماني نگاهم كرد و گفت: حسين! نجست كردم؟ و من براي اين‌كه او را شاد كرده و لبخند را بر لب‌هاي او ببينم به او گفتم: مادر! يادت هست وقتي كه بچه بودم چقدر تو را نجس كردم حالا يك بار هم تو ما را نجس كن، مگر چه مي‌شود؟
حال من اين داستان را گفتم تا با قرآن زندگي كردن را به گونه‌اي محسوس و ملموس نشان داده باشم. شيخ حسين چون با قرآن زندگي مي‌كرد، در آن خلوت كه جز خدا كسي شاهد نبود هرگز سخني نگفت كه مادرش آزرده خاطر شود زيرا توصيه و سفارش قرآن را شنيده و آويزه گوش خود قرار داده كه:
فلا تقل لهما اف(2)
مبادا با مادرت با پدرت سخني بگويي كه آنان‌را رنجيده و غمناك سازد.
از اين‌رو نسبت به برخورد تلخ مادر هيچ نگفت و وقتي هم كه پاسخ داد سخني نگفت كه مادر را خسته و رنجور كند بلكه با يك دنيا ملاحت و لطف خاطره دوران كودكي خود را به نشان سپاس ياد‌آورش شد.

1. حافظ
2. اسراء

منبع : http://www.iran-newspaper.com/